ريچارد بلک
خبرنگار محيط زيست، سايت خبری بی بی سی
براساس نتايج يک مطالعه عمده علمی در صورت ادامه روندهای فعلی تا اواسط قرن جاری ديگر چيزی در درياها برای صيد کردن باقی نخواهد ماند.
ذخاير نزديک به يک سوم محل های ماهيگيری در درياها متلاشی شده و نرخ افت ذخاير درحال شتاب گرفتن است.
يک تيم بين المللی از پژوهشگران طی مقاله ای که در نشريه "ساينس" چاپ شده است می گويند که افت ذخاير ماهی ها ارتباط تنگاتنگی با کاهش وسيعتر تنوع زيستی در درياها دارد.
اما استفاده وسيعتر از مناطق حفاظت شده دريايی می تواند باعث حفظ ذخاير موجود شود.
بوريس وِرم، از دانشگاه دالهوزی در کانادا و سرپرست اين تحقيق گفت: "اينطور که ما از اقيانوس ها استفاده می کنيم انگار اميدواريم و فرض کرده ايم که هميشه گونه ديگری برای بهره برداری وجود خواهد داشت تا پس از مصرف کامل موجود آخری سراغ آن برويم."
وی به سايت خبری بی بی سی گفت: "آنچه ما اينجا روی آن انگشت می گذاريم اين است که شمار ذخاير محدود است؛ ما يک سوم آنها را مصرف کرده ايم، و بقيه را هم مصرف خواهيم کرد."
استيو پالومبی از دانشگاه استانفورد در کاليفرنيا که يکی از دانشمندان اين پروژه است گفت: "اگر ما به طور بنيادی شيوه مديريت گونه های آبزی به عنوان يک کل، يعنی اجزای يک اکوسيستم، را عوض نکنيم در آن صورت اين آخرين قرنی است که شاهد غذای طبيعی دريايی خواهيم بود."
درياها
تحقيق انجام شده بسيار گسترده است و شامل دانشمندانی از بسياری موسسات در اروپا و قاره آمريکا می شود و بر چهار نوع کاملا متفاوت از داده ها متکی است.
رکوردهای صيد ماهی در درياهای آزاد تصويری حاکی از افول ذخاير ماهی به دست می دهد.
در سال 2003، بيست و نه درصد ذخاير شيلات در درياهای آزاد متلاشی شده بودند، به طوری که ذخاير آنها به کمتر از 10 درصد ميزان برداشت اصلی افت کرده بود.
کشتی های بزرگتر، تورهای بهتر، و تکنولوژی جديد برای رديابی ماهی باعث افزايش برداشت ناوگان ماهيگيری جهان نشده است - در واقع صيد جهانی در فاصله 1994 تا 2003 به اندازه 13 درصد افت کرد.
رکوردهای تاريخی از نواحی ساحلی در آمريکای شمالی، اروپا و استراليا همچنين نشان دهنده افت برداشت توام با افت تنوع گونه های دريايی است؛ اين برداشت تنها شامل ماهی نيست بلکه ساير انواع غذاهای دريايی را هم در بر می گيرد.
از دست رفتن تنوع زيستی همچنين با بسته شدن تعداد بيشتری از ساحل ها به روی عموم همراه بوده است؛ رشد و نمو جلبک ها و خزه های دريايی و افزايش موارد سيل ساحلی.
با اين حال اين مطالعه صدمات وارده به اقيانوس ها را به فعاليت های واحد مثل افراط در ماهيگيری، آلودگی يا نابودی زيستگاه ها نسبت نمی دهد؛ بلکه در عوض تصويری ترسيم می کند که نشان دهنده افزايش صدمات به صورت تدريجی و در اثر عوامل گوناگون است.
با اين حال يکی از پيام های تلويحی مهم مطالعه اين است که بخش های وسيعتری از اقيانوس ها بايد تحت حفاظت قرار گيرد.